Als je het akkoord van Parijs en andere CO2 reducerende akkoorden bekijkt dan gaat het altijd om reductie ten opzichte van een bepaald moment. Meestal wordt de CO2 uitstoot per land in het jaar 1990 als “norm” genomen en daar worden de doelen op afgesteld. Op zich klinkt dat redelijk, nietwaar?

Vanaf 1963 maakten we in Nederland gebruik van het Nederlandse aardgas. Een fossiele brandstof maar veel schoner, of eigenlijk minder vervuilend, dan kolen of olie wat gebruikt werd in de ons omringende landen. Dat was nog steeds zo in 1990, het normjaar, en dus waren wij al veel minder vervuilende bezig dan landen die nog volop huizen en industrie van energie voorzagen door middel van kolen en olie. Ook de elektriciteitsopwekking gebruikte (en gebruikt) in Nederland voor een groot deel aardgas als energiebron. In Nederland was het laaghangende fruit met betrekking tot de CO2-emissie al behoorlijk weggeplukt.

Het is dus niet zozeer dat wij het meest vieze jongetje van de klas zijn maar meer dat wij in een aantal zaken al verder zijn dan de rest en wordt een procentuele verbetering, zoals deze in allerlei akkoorden is vastgelegd, steeds moeilijker. Kijk maar eens naar de VS. Daar zijn ze in de afgelopen jaren van kolen overgegaan naar aardgas (schaliegas) en hebben een enorme CO2-emissie reductie bereikt maar zijn daarmee zeker niet minder vervuilend bezig dan wij hier in Nederland. Zoals bekend zijn wij als een van de weinige landen al bezig met zaken zoals NOx-uitstoot in de lucht en PFAS in onze bodem daar waar de bevolking in ander landen nog nooit gehoord heeft van deze vervuilingen.

Kortom, als je al minder vervuilend bezig bent wordt het steeds moeilijker om het nóg beter te doen. De streefcijfers genoemd in allerlei akkoorden zijn relatieve cijfers ten opzichte van bijvoorbeeld 1990 en in die tijd waren wij in Nederland al minder vervuilend dan het merendeel van “de rest”. En toch blijven we onze best doen om het nog beter te doen voor ons zelf en ons nageslacht!